Tonkabonen. Het zaad van de Dipteryx Odorata, een inheemse boom uit noordelijk Zuid-Amerika. Zoals de naam al zegt: erg welriekend, met toetsen van vanille, kruidnagel, amandel en kaneel. Verantwoordelijk voor al die geuren is coumarine, een stof die bij hoge inname leverschade, nierschade en hoofdpijn veroorzaakt. Iets wat volgens mij voor de meeste bieren opgaat, maar voor de FDA (het Amerikaanse Food en Drug Department) reden genoeg was om tonkabonen te verbieden. En voor mij een extra reden om ermee te brouwen.
Het idee achter de Barley Legal: een fluweelzachte, volmondige stout. Zo eentje die aan je glas blijft plakken en je mond vult met een coating die er uren in blijft hangen. Daarvoor zorgen niet minder dan 10 mouten, getoaste havervlokken en kokospalmsuiker, een donkere ongeraffineerde suiker. Alle zwarte mouten zijn toegevoegd na het maïschen, zodat ze zo weinig mogelijk bitterheid afgeven. Ook de bitterhoppen bleven beperkt tot enkele grammen.
Maar na de vergisting begint het pas: een week lageren op tonkabonen en gekarameliseerde kokosschilfers, en dan op 2 kilo krieken, enkele maanden lang. Dit wordt er eentje voor de eindejaarsfeesten.
