Hoppige bieren drink je best jong, omdat hoparoma en –smaak snel vervagen. De Smash, die ik een paar weken geleden brouwde met de experimentele Polarishop, moest dus al snel geproefd. En de beschrijvingen die ik over deze hop had gelezen, bleken niet gelogen. Hier gaan we.
Uitzicht: goudgeel. Fijne, witte kraag die mooi tegen het glas kleeft. Proper op z’n eigen, zoals ze zeggen.
Geur: Holy fck. Assertieve muntgeur, sterk geconcentreerd, heftig. Een klein beetje hars in de verte.
Smaak: eerst komt de hopsmaak aanwaaien. Munt, zoals een hartmintje, maar dan vloeibaar. Heel bizar: vlak daarna een kleine zoete toets. Amper mout, maar dat was te verwachten. En dan die bitterheid, die zowat eindeloos is. Pompelmoesvel-bitter, zoiets. En dat met niet meer dan een paar gram hop.
Een heel assertieve, stevige hop dus, die heel opvallend uit de hoek komt. Benieuwd hoe ik die nog eens in andere combinaties kan gebruiken, want puur is hij alvast erg speciaal. Cheers!